Het is warm, de zon schijnt, de wind blijft maar waaien. Redenen om weer lekker vroeg op pad te gaan om de echte hitte voor te zijn. De Gran Fondo van juni had ik al afgevinkt, maar ik kwam deze route tegen op Komoot. Het leek me wel wat, maar hij was 100+ km. Niet zo’n probleem hoor. Dus om kwart voor 8 zat ik op de fiets richting Kevelaer.
Ik oet zeggen, het was een heerlijke tocht. Mooie wgen. Helaas waren er ook gedeeltes bij die over de Duitse 100km wegen gaan waar geen fietspad is. Dat is even doorfietsen en hopen dat de andere weggebruikers je zien. Gelukkig was ik vroeg en was er niet veel verkeer op de weg.
Maar eerst het gedeelte bij en na Gennep. De Looiseweg. Wat een mooi gedeelte is dat, door het Niersdal. Een prachtige omgeving. Na een stukje Duitsland kwam ik uit op de Beltweg. Dat is de lange weg van Gennep naar Siebengewald. Een hele lange, saaie, rechte weg.
Het gedeelte om Kevelaer was echt mooi. Veel landbouwgrond, maar afgewisseld met bossen. De wind had hier op sommige plekken wel vrij spel en ik was toe aan een stukje windmee. Omdat het hier een beetje draaide en keerde had ik soms even mazzel en kon ik even uitrusten. Maar de echte langere stukken met de wind mee moesten nog komen.
Ten oosten van Kevelaer heb ik even gerust op een bankje, bij fietsknooppung 68.
Op de rustplek kwam ik op het idee om in deze omgeving ook een keer met de recreatieve fiets een rondje te fietsen. Erg mooi.
Als voorbereiding van de tocht heb ik bekeken of ik onderweg ergens de bidos kon vullen. Dat was pas in Wellerlooi, dus moest ik voorzichtig zijn met de voorraad. Aangekomen bij Wellerlooi was het even zoeken maar uiteindelijk heb ik de drinkwatertap gevonden, via de app van DrinkWaterSpots. Dat is erg handig, dus een aanrader voor iedereen die veel op de fiets onderweg is.
Na deze laatste stop ging het in een fros tempo, met de wind in de rug, terug naar huis. Op de Maasbrug bij Wanssum zag ik een wielrenner flink worstelen met het tempo van zijn maten. Hij was wat achterop geraakt. Toen ik hem inhaalde vroeg hij of hij even achter mij kon hangen. Natuurlijk is dat goed en voor mij een extra aansporing. Met een tempo van ongeveer 40 km heb ik hem tot Wanssum gebracht, waar zijn maten hem stonden op te wacht. Dat was even leuk om te doen.
Daarna was het een kwestie van thuisbrengen. Dat was nog wel even pittig, want het beste was er wel af. Maar het was een heerlijke tocht. Nu ik een paar keer een rondje richting Duitsland heb gemaakt heb ik de smaak van Duitse wegen en paden wel te pakken. Dus daar komen er wel meer van.